Zo zie je maar. We wonen zo dicht bij elkaar en toch zien we elkaar bijna nooit.
Net wel dus. Geheel onverwacht.
Ik fietste op weg naar huis . Voor mij zag ik een jongen op de fiets. Ik dacht: dat lijkt Alex wel. Ik versnelde met enige spanning tot ik naast hem fietste en ja, het was Alex.
Voorzichtig sprak ik hem aan. “Dag Alex, hoe gaat het?” ‘Goed’, zei hij. ‘En met jou’. “Ook goed”, zei ik. “Hoe gaat het op school?” ‘Goed, ik doe mijn best’. En toen waren we al op de kruising. Ik moest rechtdoor en hij linksaf. “Dag Alex, fijn om je even gezien te hebben!” ‘Doei pap’. En het moment was weer voorbij.
Geweldig om mijn zoon even te zien. En dat woordje ‘pap’ te horen. Bijzonder en onverwacht. Hopelijk is dit het begin van ons nieuwe contact!
Morgen valt – als het goed is – eindelijk de beschikking van de rechtbank in de bus. Ik hoop van harte dat er in staat dat Alex ook weer met mij contact moet hebben. En dat dat ook gebeurt.
Tot spoedig lieve knul. Ik hou van je!
Papa
